10 świetnych filmów reżyserek, które trzeba obejrzeć

Chociaż wiadomo, że kobiety tak naprawdę nie wybierają reżyserii filmowej, ale nie ma powodu, aby tego nie robić! Chociaż użycie terminu „kobieta-reżyserka" wymaga postawy, która mówi, że „płeć jest najważniejsza, zasługi przychodzą później”, to tutaj intencją jest ogłoszenie, że kierunek nie jest cechą uprzedzoną ze względu na płeć. Przyjrzyj się 10 wspaniałym filmom nakręconym przez reżyserki – nie pomimo tego, że są kobietami, ale dlatego, że bycie kreatywnym jest normalne:

10 Autostopowicz Idy Lupino w 1953 roku

W latach czterdziestych Lupino, po odrzuceniu roli, zaczęła interesować się procesem tworzenia filmu, który był, jak sama mówi, „ciekawą pracą”. Następną rzeczą, którą zobaczył świat, była pierwsza aktorka, która napisała, wyprodukowała, a nawet wyreżyserowała własne filmy. Najpopularniejszy film noir Lupino „Autostopowicz” był oparty na prawdziwej historii psychopatycznego mordercy imieniem Billy Cook, który zabrał dwóch autostopowiczów do więzienia, ale udało im się uciec z jego szponów. Lupino był chwalony za zręczne podejście do tematu z wrażliwością emocjonalną połączoną z dobrą grą trzech aktorów.

9 Big autorstwa Penny Marshall w 1988 roku

Jest to film, w którym 13-letni chłopiec i 30-letni mężczyzna doświadczają zamiany ciał zgodnie z życzeniem chłopca. Sytuacja szybko zaczyna wymykać się spod kontroli, bo chłopak – znakomicie grany przez Toma Hanksa – nie jest przyzwyczajony do bycia dorosłym mężczyzną. Chociaż film zaczyna się od zwykłego scenariusza – nikt nie wierzy chłopcu, kiedy mówi im, że z dnia na dzień stał się mężczyzną itp. – ale dość szybko wpada w głębszy ton. Marshall był znany z tego, że obaj aktorzy spędzali razem czas, aby Hanks mógł obserwować, jak młodszy aktor zareaguje w określonych sytuacjach i rozegrać to w filmie.

8 Anioł przy moim stole, Jane Campion, 1990

Oparty na trzech autobiografiach Janet Frame, „Anioł przy moim stole” wydaje się być historią prosto z książki Thomasa Hardy'ego, w której jedna osoba jest narażona na więcej nieszczęść, niż jest w stanie znieść. Historia opowiada o strasznie nieśmiałej i smutnej dziewczynie o imieniu Frame, mieszkającej w biednym domu w Nowej Zelandii, przez jej dzieciństwo do dorosłości, z kilkoma pechowymi wydarzeniami, które ją ciągną, aż zostaje w domu wariatów, u której błędnie zdiagnozowano schizofrenię i poddano ją ponad 200 terapiom elektrowstrząsami. Przedstawienie historii Frame przez Campiona jest proste i bezwysiłkowe, dlatego wydaje się naprawdę wzruszające.

7 stokrotek, Věra Chytilová, 1966

Pochodząca z Czechosłowacji Chytilová napisała i wyreżyserowała ten komediodramat, który stał się kamieniem milowym w ruchu czeskiej Nowej Fali. „Stokrotki” to seria przygód dwóch dorastających dziewcząt o imieniu Marie. Jedno słowo, które nieustannie przychodzi na myśl podczas oglądania filmu, to „arbitralne”. I słusznie, bo film ma przypadkowe dźwięki i muzykę napływającą, kiedy nie ma tego wymogu; nawet sekwencje były przypadkowe i niespójne. Ale „Stokrotki” to coś więcej niż przypadkowość, jest w nich niesamowity surrealizm i ekscentryczny humor, a wszystko to zmieszane z filozoficznymi przemyśleniami, które najwyraźniej obraziły czeski rząd, który zakazał filmu.

6 Triumf woli Leni Riefenstahl w 1935 roku

Została uznana za największą filmowczynię XX wieku po premierze nazistowskiego filmu propagandowego „Triumf woli” na zamówienie samego Furhera. I, jak można się było spodziewać, głównym tematem filmu był wzrost potęgi Niemiec pod przywództwem Hitlera. Film opowiadał o zjeździe partii nazistowskiej w 1934 r., w którym uczestniczyło 7 00 000 zwolenników w Norymberdze. W latach trzydziestych Riefanstahl nakręcił kilka filmów propagandowych i zdobył międzynarodowe uznanie. Ale niestety dla niej, po klęsce Niemiec w II wojnie światowej, jej kariera filmowa dobiegła końca.

5 Włóczęga Agnès Varda w 1985 roku

Jest to historia włóczęgi o imieniu Mona. Niewiele wiadomo o jej przeszłości i nie jesteśmy świadomi, jak znalazła się w takiej sytuacji, w jakiej się znalazła. Mówi się nam tylko, że Mona potrzebuje pomocy i przyjmuje ją z każdej strony. Film jest przekazywany w retrospekcjach i wywiadach z ludźmi, którzy dotknęli życia włóczęgi, zanim nadszedł jej koniec. Wizualne szczegóły Vardy nadają filmowi porywającą surowość w przedstawianiu rzeczywistości.

4 Siedem piękności Lina Wertmüller w 1975 roku

Ironiczny tytuł, nazwany na cześć siedmiu nieatrakcyjnych sióstr Włocha imieniem Pasqualino (pierwotnie film nosił tytuł Pasqualino Settebellezze). Osadzona w czasie II wojny światowej historia Pasqualino – z udziałem Giancarlo Gianniniego – dezertera, schwytanego przez Niemców i zesłanego do obozu jenieckiego, gdzie walczy o przetrwanie, podczas gdy widzowie powoli poznają jego i jego rodzinę (zwłaszcza siedmioro siostry) poprzez retrospekcje. Po jego wydaniu Wertmüller (która napisała scenariusz i wyreżyserowała film) została pierwszą kobietą nominowaną do Oscara za reżyserię.

3 Jeanne Dielman, 23 Quai Du Commerce, 1080 Bruksela Chantal Akerman w 1975 r.

Głupie imię, ale nie o to chodzi. Po premierze The New York Times nazwał film „pierwszym arcydziełem kobiecości w historii kina”. Akerman, po obejrzeniu „Pierrota le fou” Godarda, w wieku 15 lat postanowił zostać filmowcem i otworzył nowe możliwości w kinie filmem opartym na zwykłym życiu samotnej matki. Pokazano, jak matka wykonuje wszystkie matczyne prace domowe, a także rutynowo prostytuuje się, aby utrzymać swoje dziecko. Tutaj prostytucja nie jest jednak głównym problemem, jest nudną i pozbawioną wydarzeń częścią jej życia, ale kłopoty zaczynają się, gdy jej nudne, rutynowe życie zostaje nagle przerwane przez spontaniczne akty.

2 Pozdrowienia Bombaj! Mira Nair w 1988. Najlepsze z Mira Nair

Wizualnie film wydaje się bardzo realistyczny, ponieważ filmowcy zebrali kilkoro dzieci z Bombaju i nie dając im żadnych lekcji aktorstwa, poprosili je, by zachowywały się naturalnie, podczas gdy Nair opisywał ich codzienne życie. Najwyraźniej filmowanie odbywało się w prawdziwych miejscach, bez udziału studia ani planów filmowych. Niektóre ujęcia zostały wykonane ukrytymi kamerami i na tych ujęciach można usłyszeć, jak widzowie wygłaszają nieprzećwiczone komentarze. Nair swoim realistycznym portretem przeniosła kino hindi na zupełnie nowy poziom.

1 Wejście Larisa Shepitko w 1977 r

To był ostatni film Szepitko i często okrzyknięty jednym z najlepszych filmów wojennych, jakie kiedykolwiek powstały. „Wzniesienie” zaraz po premierze zdobyło Złotego Niedźwiedzia na 27. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Historia opowiada o dwóch Sowietach poszukujących żywności w okupowanej przez nazistów białoruskiej wiosce podczas II wojny światowej. Jeden z mężczyzn zostaje postrzelony w nogę przez patrol niemiecki i zmuszony do schronienia się w domu kobiety o imieniu Demchikha. Wkrótce zostają odkryci i pomaszerowani do niemieckiego obozu. Film był chwalony za oświadczenie o wierze i wyborach dokonywanych przez ludzi.