10 godnych uwagi i śmiałych samobójstw kobiet i mężczyzn

Cele samobójstw ludzi są różne, od osobistych po społeczne. Cokolwiek by to nie było, do popełnienia samobójstwa potrzebne są nerwy ze stali, zwłaszcza jeśli planuje się spalić. Oto lista 10 znaczących i śmiałych samobójstw popełnionych przez kobiety i mężczyzn:

10 Kostas Georgakis (1948 – 1970)

Georgakis był greckim studentem geologii na Uniwersytecie w Genui. Zegar zaczął tykać w jego życiu, kiedy Georgakis wstąpił do partii Center Union w 1968 roku. W następnym roku anonimowo ujawnił, w jaki sposób wywiad junty wojskowej infiltrował greckie ruchy studenckie we Włoszech. Tożsamość Georgakisa była poszukiwana i wkrótce została odkryta. W tym czasie Georgakis zdał sobie sprawę, że naraził nie tylko życie swoje, ale także swojej rodziny. Ogarnął go strach przed wymordowaniem jego rodziny i postanawia zrobić coś, co szybko uświadomi ludziom na zewnątrz, w jakim stanie jest Grecja. Z ostatnim listem napisanym do ojca, Georgakis wszedł na plac Matteotti w Genui 19 września 1970 roku i podpalił się. Jego czyn został naznaczony jako protest przeciwko dyktatorskiemu reżimowi Georgiosa Papadopoulosa. W swoim liście napisał: „Mój drogi ojcze, wybacz mi ten czyn. Twój syn nie jest bohaterem. Jest człowiekiem, jak wszyscy inni, może być trochę przestraszony. Po trzech latach przemocy nie mogę już dłużej cierpieć……Niech żyje demokracja. Precz z tyranami. Twój Kostas".

9 Roma Kalanta (1953 – 1972)

Romas Kalanta stał się litewskim bohaterem, kiedy podczas demonstracji w Kownie przeciwko opresyjnemu rządowi sowieckiemu podpalił się. W fatalny dzień 14 maja 1972 r. wielu ludzi, którzy zebrali się, aby uratować naród litewski, kulturę i język ze szponów władzy sowieckiej, było świadkami tego wydarzenia, w tym ludzie z prasy. Przed tym incydentem tragedia narodu litewskiego była praktycznie nieznana światu, ale po tym incydencie napisano kilka książek na ten temat, ponieważ wzbudził on ogromne zainteresowanie. Rząd sowiecki jednak starał się jak mógł i w większości udało mu się zatuszować tę historię. Wciąż pamiętano Romasa Kalantę. Plotka głosi, że czyn Kalanty nie był impulsywny,

8 Jan Palach

16 stycznia 1969 r. Jan Palach zmarł po samospaleniu się na Placu Wacława w Pradze (Czechosłowacja), aby przeciwstawić się sowieckiej inwazji na Czechosłowację (w ramach Układu Warszawskiego) w 1968 r. Przed inwazją Czechosłowacja przeżywała okres wyzwolenia politycznego pod przewodnictwem Aleksandra Dubczeka. Ale inwazja oznaczała koniec czasów liberalnych, znanych jako „Praska Wiosna”. Palach nie mógł znieść demoralizacji, jaka ogarniała serca jego rodaków. Postanowił nie dopuścić do powrotu swoich bliźnich do dawnych kompromitujących postaw, w których ich życie potoczyłoby się jak życie rynsztokowych szczurów. Tysiące ludzi pojawiło się na jego pogrzebie, który przeszedł do historii jako wielki protest przeciwko okupacji.

Ciekawostka: Po samobójstwie Palacha jeszcze jeden student – ​​Jan Zajíc, zdecydował się zakończyć życie w tym samym miejscu w tym samym roku. Później w kwietniu inny student, Evžen Plocek, poszedł w ślady Palacha i w równie bolesny sposób porzucił życie w mieście Jihlava.

7 Ryszard Siwiec (1909 – 1968)

Przed Janem Palachem był to Ryszard Siwiec. Był pierwszym Polakiem, który popełnił samobójstwo w proteście przeciwko sowieckiej inwazji na Czechosłowację. 8 września 1968 roku, w dniu ogólnopolskich dożynek, na oczach 100-tysięcznej publiczności Siwiec podpalił się. Były żołnierz Armii Krajowej i ojciec pięciorga dzieci zmarł cztery dni później w szpitalu. Siwiec celowo wybrał festiwal, który miał być wielkim widowiskiem propagandowym, bo wiedział, że wezmą w nim udział przywódcy państwowi i zagraniczni dyplomaci. Zostawił nagrane oświadczenia i listy o swoich poglądach, uzasadniając swoje działania. Polski rząd oczywiście hamował rozpowszechnianie wiadomości i wszelkich wiadomości z tym związanych, zadbał o zdjęcia wykonane podczas samospalenia, a nawet rozpuścił pogłoski, że Siwiec „cierpi na chorobę psychiczną”.

6 Malachiasza Davida Ritschera (1954 – 2006)

Malachi Ritscher był aktywistą, który bardzo głośno sprzeciwiał się okrucieństwom wojny i gwałtownie demonstrował protesty przeciwko wojnie. Miał ucho do muzyki i pracował jako inżynier dźwięku. Rankiem 3 listopada 2006 r. Ritscher rozpoczął protesty przeciwko wojnie w Iraku na zupełnie nowy poziom. Wiedział, że aby zwrócić na siebie uwagę, będzie musiał zrobić coś, od czego włosy zjeżą się ludziom. Więc sam się spalił. Zanim dokonał samospalenia w pobliżu autostrady Kennedy Expressway w Chicago, napisał odważny list prowokujący do myślenia o świecie, w jakim przyszło nam żyć. żyj w swoim świecie”. Bezinteresowny czyn Ritschera jest właściwie bardzo znaczący w historii ludzkości i Ameryki, ponieważ jest on jedną z dziewięciu osób,

5 Normana Morrisona (1933-1965)

Norman Morrison to kolejna antywojenna działalność, która zginęła protestując przeciwko zaangażowaniu Stanów Zjednoczonych w wojnę w Wietnamie. W wieku 31 lat ten Amerykanin oblał się naftą i podpalił przed biurem Sekretarza Obrony Roberta McNamary w Pentagonie. Mówią, że tego fatalnego dnia 2 listopada 1965 roku Morrison wyszedł ze swoją roczną córką Emily, którą przekazał komuś przed popełnieniem samobójstwa. Nie wiadomo, dlaczego Morrison pozwolił swojej córce zobaczyć, jak jej ojciec krzyczy z bólu. Ale jego żona później domyśliła się, że Emily była prawdopodobnie motywacją, aby mieć pewność, że nie wycofa się na końcu, ponieważ „…była potężnym symbolem dzieci, które zabijaliśmy naszymi bombami…”

4 R. Budd Dwyer (1939 – 1987)

Dwyer był amerykańskim politykiem oskarżonym o przekupstwo iw przeddzień wyroku (22 stycznia 1987 r.) zwołał konferencję prasową, aby przedstawić aktualną sytuację. Spodziewano się, że ogłosi rezygnację z urzędu. Ale na konferencji wzburzony Dwyer nie przyznał się do winy i dalej dodał: „Mam do czynienia z maksymalnym wyrokiem 55 lat więzienia i grzywną w wysokości 300 000 dolarów za bycie niewinnym. Sędzia Muir powiedział już prasie, że, cytuję, „poczuł się ożywiony”, kiedy uznano nas za winnych, i że planuje mnie uwięzić jako środek odstraszający innych funkcjonariuszy publicznych. Ale nie byłoby to odstraszające, ponieważ każdy funkcjonariusz publiczny, który mnie zna, wie, że jestem niewinny; nie byłaby to uzasadniona kara, ponieważ nie zrobiłem nic złego”. Kontynuował: „Wyrok skazujący wzmocnił to postanowienie. Ale kiedy dyskutowaliśmy o naszych planach ujawnienia brodawek naszego systemu prawnego, ludzie mówili: „Po co się tym przejmować, nikogo to nie obchodzi”. – Będziesz wyglądać głupio. „60 minut, 20/20, ACLU, Jack Anderson i inni od lat nagłaśniają sprawy takie jak twoja i nikomu to nie przeszkadza”. Następnie Dwyer wręczył trzy koperty – jedną dla żony, drugą była karta dawcy narządów itp., a ostatnia była przeznaczona dla nowo zainaugurowanego gubernatora, Roberta P. Caseya. Następnie wyciągnął broń i wśród wrzasków i wrzasków „Budd, Budd, Budd!” pociągnął za spust. Ciało Dwyera upadło z hukiem na ścianę, a krew trysnęła mu z nosa. Wszystko to miało miejsce, gdy kręciła się kamera telewizyjna. „60 minut, 20/20, ACLU, Jack Anderson i inni od lat nagłaśniają sprawy takie jak twoja i nikomu to nie przeszkadza”. Następnie Dwyer wręczył trzy koperty – jedną dla swojej żony, jedna była kartą dawcy narządów itp., a ostatnia była przeznaczona dla nowo zainaugurowanego gubernatora, Roberta P. Caseya. Następnie wyciągnął broń i wśród wrzasków i wrzasków „Budd, Budd, Budd!” pociągnął za spust. Ciało Dwyera upadło z hukiem na ścianę, a krew trysnęła mu z nosa. Wszystko to miało miejsce, gdy kręciła się kamera telewizyjna. „60 minut, 20/20, ACLU, Jack Anderson i inni od lat nagłaśniają sprawy takie jak twoja i nikomu to nie przeszkadza”. Następnie Dwyer wręczył trzy koperty – jedną dla swojej żony, jedna była kartą dawcy narządów itp., a ostatnia była przeznaczona dla nowo zainaugurowanego gubernatora, Roberta P. Caseya. Następnie wyciągnął broń i wśród wrzasków i wrzasków „Budd, Budd, Budd!” pociągnął za spust. Ciało Dwyera upadło z hukiem na ścianę, a krew trysnęła mu z nosa. Wszystko to miało miejsce, gdy kręciła się kamera telewizyjna. jedna była kartą dawcy narządów itp., a ostatnia była przeznaczona dla nowo zainaugurowanego gubernatora, Roberta P. Caseya. Następnie wyciągnął broń i wśród wrzasków i wrzasków „Budd, Budd, Budd!” pociągnął za spust. Ciało Dwyera upadło z hukiem na ścianę, a krew trysnęła mu z nosa. Wszystko to miało miejsce, gdy kręciła się kamera telewizyjna. jedna była kartą dawcy narządów itp., a ostatnia była przeznaczona dla nowo zainaugurowanego gubernatora, Roberta P. Caseya. Następnie wyciągnął broń i wśród wrzasków i wrzasków „Budd, Budd, Budd!” pociągnął za spust. Ciało Dwyera upadło z hukiem na ścianę, a krew trysnęła mu z nosa. Wszystko to miało miejsce, gdy kręciła się kamera telewizyjna.

3 Emily Wilding Davison (1872 – 1913)

Mieszkająca w Wielkiej Brytanii Emily Wilding Davison pracowała dla „sprawy kobiet”. Była dobrze wykształcona (pierwszą klasę uzyskała w Oksfordzie) i aktywnie uczestniczyła we wszelkich próbach zniesienia prawa wyborczego kobiet. W 1906 roku Davison wstąpiła do Związku Społeczno-Politycznego Kobiet (WSPU). Była bardzo zaangażowana w swoje zadania i była nawet wielokrotnie aresztowana i więziona. Pewnego razu została aresztowana po ataku na mężczyznę, którego wzięła za Davida Lloyda George'a, kanclerza skarbu. Kiedyś rozpoczęła strajk głodowy, ale została zmuszona do karmienia w więzieniu, na co Davison zaprotestowała, rzucając się ze schodów. Skończyła trzydzieści stóp pod ziemią z poważnym uszkodzeniem kręgosłupa. W czerwcu 1913 roku Davison, biorąc udział w wyścigach konnych w Epsom Derby, weszła na tor właśnie wtedy, gdy koń (był to koń króla Jerzego V) skręcił za róg ze sztandarem WSPU w dłoni. Mocno zderzyli się. Dżokej przeżył, koń też, ale z uszkodzoną goleniem. Davison zmarł cztery dni później w szpitalu. Miała dwa pogrzeby – w Londynie iw swoim rodzinnym mieście – w których uczestniczyły tłumy. Została pochowana na dziedzińcu kościoła Najświętszej Marii Panny w Northumberland, a na jej grobie wyryto hasło WSPU: „Czyny nie słowa”.

Ciekawostka: Samobójstwo Emily Davison nie było przemyślane, ponieważ kupiła bilet powrotny. I wielu naocznych świadków wątpi, że samobójstwo było wypadkiem. Rozumują, że Davison chciał tylko przejść przez tory, aby przejść na drugą stronę, myśląc, że wszystkie konie minęły.

2 Krystyna Chubbuck (1944 – 1974)

Chubbuck był reporterem telewizyjnym. Była oddanym pracownikiem i była nawet nominowana do nagrody „Forestry and Conservation Award” od Wydziału Leśnictwa Florydy. Rankiem 15 lipca 1974 r., podczas nadawania w lokalnym talk-show Suncoast Digest, Chubbuck popełnił samobójstwo. W fatalny dzień powiedziała, że ​​przeczyta wiadomości, które zaskoczyły jej współpracowników, ponieważ nigdy wcześniej tego nie robiła. Tak więc gość programu czekał, aż Chubbuck bardzo poważnie usiądzie przy biurku informacyjnym. Omówiła trzy krajowe wiadomości, a następnie strzelaninę w lokalnej restauracji z poprzedniego dnia. Taśma filmowa z kręcenia restauracji zacięła się, więc Christine wzruszyła ramionami i powiedziała przed kamerą:: próba samobójcza”. Wyjęła pistolet z torby i zastrzeliła się. Po tym Chubbuck szarpnął się do przodu i gwałtownie upadł. Później odkryto, że Christine Chubbuck cierpiała na depresję i samotność. Zbliżała się do trzydziestki, była dziewicą i w swoim życiu spotykała się tylko z dwoma mężczyznami. Zakochała się w jednym ze swoich współpracowników, który był już w związku, pogrążyła się w depresji.

Ciekawostka: Prawie tydzień przed samobójstwem powiedziała (żartobliwie) redaktorowi wieczornych wiadomości kanału, że kupiła broń i chciałaby popełnić samobójstwo na antenie.

1 Thich Quang Duc (1897 – 1963)

Thich Quang Duc, mnich buddyjski w Wietnamie, który zginął podpalając się w proteście przeciwko prześladowaniom buddystów przez rząd Wietnamu Południowego. 11 czerwca 1963 r. Thich Quang Duc siedział na ulicy, a jego ciało płonęło, a z jego ust nie wydobył się ani jeden krzyk agonii. Jego płonące ciało na środku skrzyżowania w Sajgonie uwiecznił fotograf Malcolm Browne, który pojechał do Wietnamu relacjonować wojnę. Browne otrzymał później nagrodę Pulitzera za fotografię śmierci mnicha. John F. Kennedy, odnosząc się do tego zdjęcia, powiedział kiedyś: „żadne zdjęcie prasowe w historii nie wywołało tylu emocji na całym świecie, jak to”.