10 wspaniałych kobiet, które tak naprawdę nigdy nie istniały

Jest wiele ważnych osób, o których wiemy niewiele. Niektóre mogą nawet nie istnieć! Tutaj rozmawialiśmy o niektórych najpiękniejszych Fikcyjnych damach z historii ludzkości. Jednak wiele z tych uroczych kobiet cierpiało z powodu nastoletniej wady, której tak naprawdę nigdy nie istniały. Bardzo często zdarza się, że przez wieki mężczyźni umierali, by zdobyć sympatię pięknych kobiet. Raczej przewidywalne, im piękniejsza dama, tym bardziej zawzięcie faceci walczyli o jej prawa.

Dzisiaj mamy listę 10 wspaniałych kobiet, z których prawie wszystkie prawdopodobnie słyszałeś, a niektóre z nich prawdopodobnie nie masz pewności, czy są prawdziwymi postaciami z historii, czy fikcyjnymi. Być może znasz większość z nich, ale jestem pewien, że jeden lub więcej Cię zaskoczy. Zacznijmy od być może najbardziej znanej kobiety z całej historii.

Helena Trojańska

W mitologii greckiej Helena z Troi, znana również jako Helena ze Sparty, była córką Zeusa i Ledy, pasierbicą króla Tyndareusa, żoną Menelaosa i siostrą Kastora, Polideucesa i Klitajmestry. Jej porwanie przez Paryż wywołało wojnę trojańską.

Miała „twarz, która wystrzeliła tysiące statków", według Doktora Fausta Christophera Marlowe'a, a jej porwanie wywołało wojnę trojańską. To przy założeniu, że wojna trojańska faktycznie się wydarzyła, na początek, co jest przedmiotem sporu naukowego. Nawet jeśli zdarzyło się to w takiej czy innej formie, Helena z Troi prawie na pewno pozostaje czysto mityczną laską.

Była duszną postacią w Iliadzie i Odysei Homera i uważa się, że odegrała główną rolę w greckich legendach sprzed wieków, co oznacza, że ​​prawdopodobnie nigdy nie żyła. Cytując Homera: „D'oh”.

Szeherezada

Szeherezada to legendarna perska królowa i narratorka „Baśni tysiąca i jednej nocy”. Była jak kolejna z królewskich dziewic, z których jedną poślubiał każdego dnia, a następnej wykonywał egzekucję. Ratowała się, opowiadając mu co wieczór pierwszą część historii, przekonując go, by pozwalał jej oglądać każdy nowy świt, żeby mógł usłyszeć drugą połowę. Zanim opowiedziała tysiąc i jedną historię, król zakochał się w niej i zaprzestał swojego okrucieństwa.

Rosie Nitownica

Rosie the Riveter to ikona kultury Stanów Zjednoczonych, reprezentująca amerykańskie kobiety, które pracowały w fabrykach podczas II wojny światowej. Trwały symbol kobiecej pracowitości w czasie wojny – i inspiracja dla niezliczonych współczesnych logo drużyn wrotkarskich – ma chłopięcą jakość, której dziwnie nie można się oprzeć. Rosie reprezentowała wszystkie amerykańskie kobiety, które pracowały w fabrykach produkując broń i zaopatrzenie dla mężczyzn, którzy próbowali wysadzić Führera za granicą.

Rozsławiona piosenką z 1942 roku o tym samym tytule, Rosie the Riveter miała być „częścią linii montażowej… tworzącej historię”. A według plakatów z jej rzekomym podobizną Rosie miała wydatne kości policzkowe i umięśniony biceps, co z pewnością przyprawiało o dreszcze bardziej uległych mężczyzn z jej epoki. Na nieszczęście dla nich była jedynie seksowną, fikcyjną zastępczynią kobiet pracujących w fabrykach, które prawdopodobnie były bardziej brudne niż wspaniałe.

Tokio Róża

Tokyo Rose to ogólna nazwa nadana przez siły alianckie na południowym Pacyfiku podczas II wojny światowej dowolnej z około tuzina anglojęzycznych kobiet-nadawczyń japońskiej propagandy. Jej duszny głos unosił się na falach radiowych południowego Pacyfiku podczas drugiej wojny światowej, a jej propagandowe przesłania były ubrane w ton „przyjdź tu”. Jej audycje mogłyby zwabić samotnych żołnierzy, gdyby nie była tak surowa w sugestiach poddania się.

W rzeczywistości Tokyo Rose było prawdopodobnie powszechnym pseudonimem nadawanym około pół tuzina anglojęzycznych didżejek w Japonii. Debata toczy się od dziesięcioleci na temat tego, kto był, a kto nie, „prawdziwą” Tokyo Rose, ale jest to prawdopodobnie kwestia sporna, ponieważ mówi się, że większość żołnierzy przejrzała jej przezroczystą postać. Można jednak bezpiecznie założyć, że wyobrażali sobie również, że widzą przez jej przezroczystą bluzkę.

Ginewra

Ginewra była legendarną królową małżonką króla Artura. W opowieściach i folklorze mówiono, że miała romans z głównym rycerzem Artura, Sir Lancelotem, co było mniej więcej tak realne jak zaklęcia Merlina. Historyczna prawdziwość legend arturiańskich dotyczących królestwa Camelotu, Rycerzy Okrągłego Stołu i, w mniejszym stopniu, Rycerzy, którzy mówią Ni, była przedmiotem dyskusji od wieków.

Można bezpiecznie założyć, że oszałamiająca Ginewra, której imię tłumaczy się jako „Biała Czarodziejka”, jest fikcją. Co ciekawe, uważa się, że imię „Guinevere” jest poprzednikiem współczesnego angielskiego imienia „Jennifer”, co może wyjaśniać, dlaczego tak wielu mężczyzn uważa panią Aniston za białą czarodziejkę.

Allegra Coleman

Allegra Coleman była fikcyjną celebrytką wymyśloną przez pisarkę Marthę Sherrill na potrzeby artykułu w mistyfikacji. Modelka Ali Larter wcieliła się w wyimaginowaną modelkę w filmie fabularnym Sherrill, który pojawił się w Esquire obok słów „Dream Girl” w listopadzie 1996 roku.

Sherrill sugeruje, że Coleman ma „prostą, nieodpartą wulgarność”, której nigdy nie dorównają Gwyneth Paltrow i Matthew McConaughey; ona jest „jednym wielkim ka-bumem dziewczyny. Allegra Coleman jest całkowicie wyimaginowana, marzycielska istota wymyślona przez pisarkę Marthę Sherrill i „grana” przez modelkę Ali Larter na czasami sfabrykowanych zdjęciach towarzyszących temu utworowi. To wspaniała parodia profili celebrytów, która podobno sama Larter zdobyła więcej niż kilka telefonów z porannych programów telewizyjnych i innych, którzy chcą zrobić z niej gwiazdę w prawdziwym świecie.

Kaycee Nicole

Kaycee Nicole była fikcyjną nastolatką graną przez Debbie Swenson w dobrze znanej sprawie Münchausen w Internecie. Od 1999 roku do momentu odkrycia mistyfikacji w 2001 roku Swenson, grając rolę Kaycee, przedstawiała się na wielu stronach internetowych jako nastolatka cierpiąca na śmiertelną białaczkę. Zgłoszono, że Kaycee zmarła 14 maja 2001 r., A jej śmierć została opublikowana 16 maja; wkrótce potem członkowie społeczności internetowych, którzy ją wspierali, rozwikłali tę historię i odkryli, że Kaycee nigdy tak naprawdę nie istniała. Debbie Swenson przyznała się na swoim blogu do oszustwa 20 maja 2001 roku.

15 maja, kiedy internauci obserwujący Kaycee weszli na jej blog, znaleźli mały obraz róży, któremu towarzyszyło ogłoszenie o jej śmierci:

„Dziękuję za miłość, radość, śmiech i łzy. Będziemy cię kochać zawsze i na zawsze”.
Setki ludzi, z których żaden nigdy nie spotkał Kaycee, zostało zmiażdżonych wiadomością o jej śmierci. „Tak wielu ludzi skontaktowało się z tą piękną dziewczyną, która była tak pozytywna w obliczu przeciwności losu” — powiedziała Saundra Mitchell, scenarzystka z Indianapolis.

Lucy Ramirez

Lucy Ramirez rzekomo przekazała byłemu oficerowi Gwardii Narodowej Billowi Burkettowi dokumenty kwestionujące służbę byłego prezydenta George'a W. Busha w wojsku. Gazeta zapoczątkowała film dokumentalny „60 Minutes” i mnóstwo historii kwestionujących to, co prezydent Bush robił w wojsku. Ale kiedy pojawiły się pytania, kim jest Ramirez i czy dokumenty są prawdziwe, nikt nie mógł jej ponownie znaleźć.

Aimi Eguchi

Aimi Eguchi to fikcyjna japońska idolka. Została ogłoszona siódmym członkiem japońskiej grupy popowej AKB48. Poza tym, że tak naprawdę jest kompozytem CGI wszystkich istniejących (prawdziwych) sześciu członków. Jej dodanie do grupy zostało ogłoszone w japońskich magazynach i podobno pozowała dla japońskiego Playboya. Ale niektóre rzeczy wydawały się podejrzane i fani zespołu zaczęli zadawać pytania o to, kim właściwie jest Aimi Eguchi. W końcu prawda wyszła na jaw, że w ogóle nie była osobą.

Mona Lisa

Mona Lisa to półpostaciowy portret kobiety autorstwa włoskiego artysty Leonarda da Vinci, który został okrzyknięty „najbardziej znanym, najczęściej odwiedzanym, najczęściej pisanym, najczęściej śpiewanym, najczęściej parodiowanym dziełem sztuki”. na świecie." Obraz, uważany za portret Lisy Gherardini, żony Francesco del Giocondo, jest wykonany olejem na desce z topoli. Został nabyty przez króla Francji Franciszka I i jest obecnie własnością Republiki Francuskiej, na stałej wystawie w Musée du Louvre w Paryżu.